Alessandro Biasotto, aşağıdaki işaretin “giysiler ve baş giysileri” olarak özetlenebilecek bir grup mal için tescil edilmesi talebiyle Avrupa Birliği Fikri Mülkiyet Ofisi‘ne (EUIPO) başvuruda bulunur.
OOFOS LLC, başvurunun ilanına karşı “ayak giysileri” olarak özetlenebilecek mallar için tescilli aşağıdaki markasıyla karıştırılma ihtimali gerekçesiyle itiraz eder.
EUIPO itiraz birimi, işaretler arasındaki belirgin görsel farklılık ve işaretlerin sesçil ve kavramsal bakımlardan karşılaştırılmalarının mümkün olmamaları gerekçesiyle yayıma itirazı reddeder. Bu karara karşı itiraz edilir.
EUIPO Temyiz Kurulu, farklı bir yaklaşım benimser ve her ikisi de “OO” harflerini içeren markalar arasındaki işitsel aynılık, ortalama düzeydeki görsel benzerlik ve malların yüksek düzeydeki benzerliği nedenleriyle markalar arasında karıştırılma olasılığının bulunduğuna hükmederek itirazı kabul eder.
Bu karara karşı dava açılır ve dava Adalet Divanı Genel Mahkemesi’nin 10 Ekim 2019 tarihli T-454/18 sayılı kararı ile sonuçlandırılır.
Davacı; markaların görsel olarak farklı olmalarının yanısıra, şekillerden oluşan markaların telaffuzunun mümkün olmaması nedeniyle, markalar arasında seçil bakımdan karşılaştırmanın da yapılamayacağını öne sürmektedir. Bu bağlamda davacıya göre, işaretler arasında benzerlik bulunmadığından, karıştırılma olasılığından bahsetmek de mümkün değildir.
Mahkemeye göre, “OO” harfleri her iki markada da görünür ve tanınır haldedir. Davacı, dava dilekçesinde markasının şekil unsurlarından oluştuğunu öne sürse de, başvuru aşamasında markasını “kelime unsurları (OO) içeren bir şekil markası” olarak tanımlamıştır. Aynı şekilde, ret gerekçesi markanın tarifnamesinde marka “ikinci O harfinin ortasında yatay bir çizgi bulunan OO harfleri olarak” açıklanmıştır. Bunların ötesinde Mahkeme’ye göre kamunun ilgili kesimi markaları iki daire şekli biçiminde değil, “OO” harfleri olarak algılayacaktır. Markalardaki diğer şekil unsurları ise dekoratif unsurlar görünümdedir.
Mahkeme, bu tespitlerden hareketle, “OO” harflerinin her iki markada da baskın unsur konumunda bulunduğu ulaşmıştır. Buna ilaveten, “OO” kelime unsuları kısa harf dizileri olsa da, aralarındaki görsel farklılığın derecesi, markaların görsel olarak benzer olmaları halini değiştirecek düzeyde değildir. Mahkeme belirtilen nedenlerle, başvuru ile ret gerekçesi markayı görsel açıdan ortalama düzeyde benzer markalar olarak değerlendirmiştir.
Sesçil benzerlik hususunda, Mahkeme her iki markanın telaffuz edilecek kelime unsurlarının “OO” harfleri olmasından hareketle markaları işitsel açıdan aynı markalar olarak görmüştür.
Markaların kelime unsurlarının (OO) anlamı bulunmadığından, markalar arasında kavramsal benzerlikten bahsedilmesi ise mümkün değildir.
Devamında, markaların kapsadığı “ayak giysileri” ile “giysiler ve baş giysileri” mallarının benzerliği incelenmiştir. Mahkeme bu konuda da, Temyiz Kurulu’nun tespitlerine katılarak anılan malları benzer mallar olarak değerlendirmiştir.
Markaların görsel açıdan ortalama düzeydeki benzerliği, işitsel açıdan aynılığı ve malların benzerliği hususları bir arada dikkate alındığında, markalar arasında karıştırılma olasılığının bulunduğu kanaatine ulaşan Mahkeme, aynı doğrultuda verilen Temyiz Kurulu kararını onamıştır. Dolayısıyla, dava reddedilmiştir.
Malların / hizmetlerin aynı veya benzer olduğu hallerde; aynı zamanda kelime olarak algılanması şekillerden oluşan (veya tam tersi) işaretler arasında, sesçil açıdan aynı karşılığın varlığı ve bu durumun görsel düzeyde ortalama düzeyde benzerlikle desteklenmesi halinde karıştırılma olasılığının varlığından bahsedilmesi kanaatimizce, kararın kritik noktasını oluşturmaktadır. İncelemede sıklıkla karşılaşılan bu tip benzerlik durumlarında, Genel Mahkeme’nin yaklaşımının uygulamacılara yol göstereceği görüşündeyiz.
İstisnalar dışında müzik grupları, yıllar içerisinde üyeleri arasındaki anlaşmazlıklar nedeniyle dağılmakta veya bazı üyelerinin gruptan ayrılması neticesinde kadrolarını yeniden oluşturmaktadır. Bir müzik grubunun dağılmasının veya bazı üyelerini kaybetmesinin ardından, grubun isminin kimler tarafından hangi şartlarda kullanılacağı sorunu kimi hallerde mahkemelere yansıyan ihtilaflara neden olmaktadır. Bu yazıda, böyle bir sorunun yanıtını bir Adalet Divanı Genel Mahkemesi kararı bağlamında sizler aktaracağız; ancak, yazı Mahkeme kararıyla sınırlı olmayacak, öncesinde sizi 1970’ler Latin Amerikası’nda Yeni Şarkı müzik akımına, 1973 Şili askeri darbesine götüreceğiz ve zamanda kısa bir yolculuk yapacağız.
Öncüleri Victor Jara, Mercedes Sosa, Violeta Parra, Inti Illimani, Quilapayun gibi müzisyen ve gruplar olan “Nueva Cancion” (Yeni Şarkı) akımı, çoğunlukla folklorik motifli melodiler, yerel çalgıların kullanımı, toplumcu liriklerle kendisini belirginleştiren 1960-70’lerde Latin Amerika ve İspanya’da yaygın biçimde üretilip dinlenen bir müzik türüdür. (Türkiye’nin ünlü müzik gruplarından Yeni Türkü‘nün isminin de Nueva Cancion akımından etkilenilerek seçildiği söylenmektedir.)
Türü bilmeyen veya daha önceden dinlemeyen okuyucularımızın Nueva Cancion akımı hakkında fikir edinmesi için yazı boyunca birkaç şarkı paylaşacağım.
Akım, sol muhalefet ve toplumcu görüşlerle özdeşleşmiştir ve akım içindeki sanatçıların çoğunluğu aynı zamanda, bu görüşlerin aktif savunuculuğunu yapmıştır.
Bu yazıda Nueva Cancion akımının önemli gruplarından birisi olan Quilapayun ile ilgili bir marka ihtilafını ve bu ihtilaf hakkında Avrupa Birliği Adalet Divanı Genel Mahkemesi tarafından verilmiş kararı sizlerle paylaşacağım, ama öncesinde bir anlığına 1973 yılına Şili’ye döneceğiz.
Bugün 11 Eylül 2019.
Bundan tam 46 yıl önce bugün Şili’de, dünyada demokratik seçim yoluyla iktidara gelen ilk Marksist devlet başkanı olan Salvador Allende, General Augusto Pinochet liderliğinde gerçekleştirilen askeri darbe sonucu devrildi. 11 Eylül 1973 günü Şili’nin başkenti Santiago’daki La Moneda Başkanlık Sarayı’nın uçaklarca bombalanmasının ardından, saray darbeci askerler tarafından kuşatıldı; bu esnada Allende, darbeye sonuna kadar direnmeye kadar verdi ve silahıyla Başkanlık Sarayı savunmasında yerini aldı. Darbecilerin ağır silahlarına karşı, hafif silahlarla direnen Allende taraftarlarının başarı şansı yoktu ve direniş kısa sürede kırıldı.
Allende’nin son fotoğrafıBaşkanlık Sarayı saldırı altında
Salvador Allende, darbe günü hayatını kaybetti, kimi söylentiler onun darbeciler tarafından öldürüldüğünü, kimi görüşler ise kendi silahıyla intihar ettiğini ileri sürüyordu. 2011 yılında Şili yargısı kararıyla, Allende’nin mezarı açıldı, uluslararası uzmanların da katıldığı bir heyet cesedini inceledi ve Allende’nin intihar ettiği sonucuna varıldı.
Dış destekli askeri darbe sonucu iktidara gelen Augusto Pinochet rejimi sırasında çok sayıda kişi kaçırıldı, tutuklandı, işkence gördü ve öldürüldü. Binlerce kişi de yurtdışına kaçtı-sürgüne gönderildi ve yıllarca Şili’ye dönemedi.
Darbe sonrası görüntüler
11 Eylül 1973 günü ve sonrasında gerçekleşen en trajik ölümlerden biri, Nueva Cancion akımının en bilinen isimlerinden birisi olan dünyaca ünlü müzisyen Victor Jara’nın katledilmesiydi. Santiago’daki Şili Stadyumu’na binlerce diğer tutukluyla birlikte kapatılan Victor Jara, darbeci askerler tarafından tanınmış, onların isteklerini yerine getirmeyerek ve söylemini değiştirmeyerek duruşunu korumuş ve bunun devamında da elleri kırılarak, dövülerek, çeşitli işkenceler görerek ve sonunda kurşunlanarak hayatını kaybetmiştir. (O gün Şili Stadyumu’nda neler olduğunu ve halen devam eden hukuk mücadelesini merak eden okurlarımız Netflix’te “Murder at the Stadium” belgeselini izleyebilirler.)
Victor Jara’nın mezarı – Hasta la Victoria = Zafere Kadar
Nueva Cancion akımının diğer önde gelen isimlerinden Inti Illimani grubu 11 Eylül 1973 günü Avrupa’da turnededir, grup üyeleri yıllarca Şili’ye dönememiş, İtalya’da hayatlarına devam etmiştir. Akımın bir diğer önemli temsilcisi Quilapayun’un üyeleri ise Fransa’ya sürgün olarak gitmişler ve 15 yıl boyunca Şili’ye dönememişlerdir. Her iki grup da, Şili’ye dönüşlerine izin verilen 1998 yılında dek, müzikal yaşamlarını Avrupa’da sürdürmüştür.
1965 yılında Eduardo Carrasco, Julio Carrasco ve Julio Numhauser tarafından Quilapayun grubunun adı, Şili’nin yerli halkı Mapuche’lerin dilinde “Sakallı Üç Adam” anlamına gelmektedir. Grubun kadrosu geçen yıllar içinde kalabalıklaşmış ve 7-8 kişilik kadrolar oluşmuştur.
Grup; Şili’ye dönüşün mümkün olmasının ardından, Eduardo Carrasco liderliğinde faaliyetlerine Şili’de devam eden bir ekip ve Rodolfo Parada koordinasyonunda müzik yaşamına Fransa’da devam eden bir diğer ekip halini alır.
Gruba 1969 yılında katılan Rodolfo Parada, grubun bir diğer üyesi olan Patricio Wang ile birlikte “Quilapayun” kelimesini grubun diğer üyelerine bilgi vermeksizin 1998 yılında Fransa’da marka olarak tescil ettirir. Eduardo Carrasco önderliğinde faaliyetlerine devam eden grubun diğer üyeleri bu girişimden elbette memnun olmazlar ve markanın hükümsüzlüğü talebiyle Fransa’da dava açarlar.
Eduardo Carrasco ve grubun 7 diğer üyesi adına “Quilapayun” markasını Avrupa Birliği Fikri Mülkiyet Ofisi’nde (EUIPO) tescil ettirmek için 16 Eylül 2010 tarihinde bir başvuru yapılır. Başvurunun kapsamında 9.,16. ve 41. sınıflara dahil mal ve hizmetler bulunmaktadır.
Bu başvurunun ilanına karşı, Fransa’da yerleşik JT firması (Parada ve Wang) Fransa’da tescilli, Madrid sistemi çerçevesinde uluslararası marka olarak tescilli ve Paris Sözleşmesi hükümlerine göre tanınmış marka olduğu iddia edilen “Quilapayun” markalarını gerekçe göstererek itiraz eder.
EUIPO yayıma itiraz birimi, Paris Sözleşmesi uyarınca tanınmışlık gerekçeli itirazı kısmen kabul eder ve başvuruyu “Manyetik kayıt taşıyıcılar, kayıt diskleri, spor, kültür ve eğlence hizmetleri” bakımından reddeder. İtiraz birimine göre, itiraz sahibinin tescilli olmayan markası, bir müzik grubunun ismi olarak bilinmektedir ve AB’nde, özellikle de İspanya’da kesintisiz kullanıma konudur. Markaların aynılığı ve mal ve hizmetlerin aynılığı – benzerliği dikkate alınarak itiraz kısmen kabul edilmiştir.
Başvuru sahibi karara karşı itiraz eder ve itiraz EUIPO Temyiz Kurulu’nca incelenir. Temyiz Kurulu, yayıma itiraz biriminin kararını iptal eder ve yayıma itirazı bütünüyle reddeder. Kurul’un iptal kararının gerekçesi, yayıma itiraz sahibinin tescilsiz markanın gerçek sahibi olduğunu ispatlayamaması, tersine her iki tarafından da hak sahipliği iddiasının bulunması, Birlik Marka Tüzüğü’nün EUIPO’ya tanınmış markanın sahibinin belirlenmesi konusunda yetki vermemesi, bu yetkinin ulusal mahkemelere ait olmasıdır.
Davacının talebi, EUIPO Temyiz Kurulu kararının iptal edilmesi ve başvurunun Paris Sözleşmesi kapsamında tanınmışlık gerekçesiyle 9., 41. sınıflardaki mal ve hizmetler bakımından reddedilmesidir.
Davacı, incelenen vakada EUIPO’daki marka tescil başvurusunun sahibi olan davalıların Quilapayun müzik grubunu terk ettiklerini, ancak aynı isimli bir müzik grubunu 2003 yılında yeniden oluşturduklarını, bu yeni grup oluşturulana dek marka başvurusu sahiplerinin grup ismiyle düzenli bir üretim ve birlikteliğinin bulunmadığını, sadece çeşitli konserlerde bir araya geldiklerini, dünyanın farklı ülkelerinde yaşadıklarını ve müzikle profesyonel anlamda ilgiyi kestiklerini belirtmektedir. Davacı buna karşın kendisinin Quilapayun ismiyle kesintisiz biçimde müzikal faaliyete devam ettiğini, 1998-2003 yılları arasında üç albüm, iki derleme albüm piyasaya sürdüğünü, bütün faaliyetlerini Quilapayun ismiyle sürdürdüğünü, sunduğu delillerin Avrupa’da, en azında İspanya’da markanın tanınmışlığını gösterdiğini öne sürmektedir. Marka başvurusu sahipleri ise 1998-2003 yılları arasında grubun üyesi değillerdir. Davacı, Quilapayun markasını 1998 yılında Fransa’da marka olarak tescil ettirmiş, bu markaya dayalı olarak Madrid sistemi çerçevesinde uluslararası tescil elde etmiştir. Fransa’daki marka, işbu davadaki davalıların talebi üzerine Fransa’da 2003 yılında iptal edilmiş, bu markaya bağlı uluslararası tescil de dolayısıyla hükümden düşmüştür. Davacı, tüm bunlara ilaveten, markanın kendi adına tescil edilmesinin kabul edilmediği İspanya, Şili marka ofisi ve Şili telif hakkı ofisi kararlarını öne sürerek, Qiulapayun ibaresinin hem davacı hem davalılara ait olduğunu, ibarenin EUIPO’da sadece davalılar adına tescil edilemeyeceğini belirtmektedir.
Netice olarak davacı, EUIPO Temyiz Kurulu kararının iptal edilmesini talep etmektedir.
EUIPO Talep ve İddiası
EUIPO’nun davaya ilişkin olarak sunduğu görüşe göre, Paris Sözleşmesi kapsamında tanınmışlık gerekçeli ret gerekçesinin uygulanabilmesi için iddia sahibi sadece tanınmışlığı değil, aynı zamanda ibare üzerindeki hak sahipliğini ispatlamalıdır. İncelenen vakada, Quilapayun markasının tanınmışlığı davalı tarafından sorgulanmamaktadır. Davanın asli konusu, davacının veya davalının Quilapayun ibaresi üzerindeki münhasır hak sahipliğidir.
EUIPO’ya ne davacı ne de davalı Quilapayun ibaresinin münhasır hak sahibi değillerdir. Sunulan kanıtlar (ulusal ofis kararları ve mahkeme kararları) davacının ibareye ilişkin münhasır haklar öne süremeyeceğini göstermektedir. Ayrıca, davacı kanıtları, davalıların ibare üzerinde davacının münhasır haklar oluşturmasına onay verdiklerini ispatlamamaktadır. İlaveten, davacının kesintisiz ticari ve artistik faaliyeti de markanın münhasır sahibi olduğunu göstermemektedir. Markanın ortak hak sahipliği iddiası ise EUIPO önündeki prosedürlerde öne sürülmediğinden, Mahkeme tarafından dinlenmemelidir.
Son olarak EUIPO’ya göre, marka başvurusu sahipleri markaları tescil ettirmeden de kullanabilirler, dolayısıyla markanın ortak kullanımı iddiasının vakayla ilgisi bulunmamaktadır. Temyiz Kurulu’nun yanıtlaması gereken soru itiraz sahibini, marka tescil başvurusuna itiraz etmeye yetkili kılan münhasır haklarının bulunup bulunmadığıdır. Eğer böyle bir hak yoksa itiraz reddedilmelidir. EUIPO’ya göre, marka sahibinin statüsüne ve bir Birlik markasını tescil ettirmeye hakkı bulunup bulunmadığına sadece mahkemeler karar verebilir. EUIPO belirtilen nedenlerle Temyiz Kurulu kararının yerinde olduğunu ve davanın reddedilmesi gerektiğini savunmaktadır.
Genel Mahkeme’nin Değerlendirmesi
Genel Mahkeme sunulan iddia ve kanıtlar çerçevesinde davayı sonuçlandırmıştır.
Avrupa Birliği Marka Tüzüğü ve Tüzüğün Uygulamasına dair Yönetmelik hükümlerine göre, Paris Sözleşmesi kapsamında tanınmışlık gerekçesiyle ret hükmünün uygulanabilmesi için itiraz gerekçesi markanın Birlik üyesi bir ülkede Paris Sözleşmesi’nin ilgili hükmü uyarınca tanınmış olduğunun ve itiraz sahibinin tanınmış markanın sahibi olduğunun ispatlanması gereklidir. Bu şartlardan birinin ispatlanamaması halinde, itiraz temelsiz olduğu gerekçesiyle reddedilecektir.
İncelenen vakada, EUIPO İlana İtiraz Birimi, başvuruyu Paris Sözleşmesi kapsamında tanınmışlık gerekçesiyle kısmen reddetmiş ve dolayısıyla ilana itiraz sahibinin (davacının) tanınmışlık iddiasını kabul etmiştir. Marka başvurusu sahiplerinin (davalıların) bu tespite karşı itirazı bulunmamaktadır ve EUIPO Temyiz Kurulu da tanınmışlık yönündeki değerlendirmeyi onamıştır.
EUIPO Temyiz Kurulu kararında yapılan değerlendirmenin esas konusu, ilana itiraz sahibinin (davacının), tanınmış markanın sahibi olup olmadığına, dolayısıyla başvurunun ilanına karşı itiraz etmeye yetkili olup olmadığına ilişkindir. Temyiz Kurulu kararında, ilana itiraz sahibinin markanın gerçek sahibi olduğunu ispatlayamadığını ve marka başvurusu sahiplerinin de markanın sahibi oldukları yönünde beyanda bulunduklarını belirtmektedir. Kısaca, Temyiz Kurulu’na göre, ilana itiraz sahibi markanın münhasır sahibi olduğunu ispatlayamamaktadır.
Tescilsiz bir marka üzerindeki hak sahipliğini gösterebilmek için farklı ülkelerdeki başvuru veya tescil belgeleri öne sürülebilir ve bunların kullanımı yoluyla ilgili kişinin marka üzerinde hak elde ettiği iddia edilebilir. İncelenen vakada, davacı taraf bu yönde bir kanıt sunamamaktadır, ancak tanınmış markayı kullandığını gösteren kanıtların ışığında, markayla kendisi arasında bir bağlantı kurulabileceğini öne sürmektedir.
Temyiz Kurulu kararında, ilana itiraz sahibi (davacı) tarafından sunulan kullanıma ilişkin kanıtlar incelenmemiş; sadece ilana itiraz sahibinin markanın sahibi olduğunu gösterir kanıtların sunulmadığı ve marka başvurusu sahibinin (davalı) de markanın sahibi olduğunu iddia ettiği tespit edilmiştir. Bu tespitler ışığında Temyiz Kurulu, ilana itiraz sahibinin itiraz etmeye yetkisinin bulunmadığını belirterek, başvuru hakkındaki kısmi ret kararını kaldırmıştır.
Buna karşın, 207/2009 sayılı Birlik Marka Tüzüğü’nün Paris Sözleşmesi kapsamındaki tanınmışlık nedeniyle ret halini düzenleyen 8(2)(c) maddesinde, ilana itiraz sahibinin, ilana itiraz edebilmek için tescilsiz tanınmış markanın münhasır sahibi olduğunu ispatlaması gerektiğini açıkça belirten bir düzenleme bulunmamaktadır. Aynı Tüzüğün 41. maddesi ve 2868/95 sayılı Tüzüğün 19. ve 20. maddeleri esas alındığında, Tüzük madde 8(2)(c) uyarınca markanın sahibi olarak kabul edilebilmek için itiraz sahibinin tescilsiz tanınmış markaya ilişkin yeterli hak elde ettiğini ispatlaması gerektiği anlaşılmaktadır. Bu hususun ispat koşulları arasında markanın münhasır sahibi olunduğunun ortaya konulması gibi bir şart bulunmamaktadır.
Kaldı ki, 2868/95 sayılı Tüzüğün 15. maddesi, önceki tarihli bir markanın veya hakkın birden fazla sahibi varsa, ilana itirazın bu sahiplerin herhangi birisi veya tamamı tarafından yapılabileceğini düzenlemektedir. İlana itiraz edebilmek için markanın münhasıran sahibi olmak gibi bir düzenleme olsaydı, 3. bir tarafın yapacağı “Quilapayun” ibareli bir başvuruya karşı davalı veya davacı tek başlarına itiraz edemeyeceklerdi, böyle bir itirazı yapabilmek için tek opsiyonları birlikte itiraz etmek olacaktı.
İncelenen vakada, ilana itiraz sahibinin (davacının) önceki tarihli tescilsiz markaya ilişkin çeşitli haklar elde etmesi, marka başvurusunun sahiplerinin (davalıların) aynı markanın kullanımından kaynaklı haklar elde etmiş olmalarından bağımsız olarak, davacıya başvurunun ilanına karşı itiraz etme hakkı verecektir.
Bu çerçevede EUIPO Temyiz Kurulu kararında; ilana itiraz sahibi (davacı) tarafından sunulan kanıtların, onun markanın ortak sahibi olarak görülmesini sağlayabilecek yeterlilikte olup olmadığı hususu incelenmeksizin, ilana itiraz edebilmek için markanın münhasır sahibi olma şartının aranması suretiyle hukuki hata yapılmıştır.
EUIPO, davacı tarafın markanın ortak sahibi olduğu iddiasını, Temyiz Kurulu önünde öne sürmediğini, ilk kez Mahkeme önünde öne sürdüğünü, dolayısıyla bu iddianın incelenemeyeceğini öne sürmektedir. Davacı taraf, EUIPO Temyiz Kurulu önündeki süreçte 2868 sayılı Tüzük madde 15’e dayanmamış olsa da, önceki tarihli markanın birden fazla ortak sahibinin bulunması olasılığı ortadadır. Davacının, EUIPO önünde ileri sürdüğü, iki grubun birbirlerine paralel olarak faaliyet gösterdiği ve her ikisinin de Quilapayun kelimesini kullandığı argümanları aynı etkiye sahiptir. Dolayısıyla; EUIPO’nun, markanın ortak sahipliği iddiasının Temyiz Kurulu önünde öne sürülmediği yönündeki iddiası kabul edilmemiştir.
Yukarıda sayılan nedenlerle, dava kabul edilmiş ve EUIPO Temyiz Kurulu kararı iptal edilmiştir. Buna karşılık davacının, marka tescil başvurusunun 9. ve 41. sınıflara dahil mal ve hizmetler bakımından Mahkeme tarafından reddedilmesi yönündeki talebi kabul edilmemiştir, şöyle ki EUIPO Temyiz Kurulu vakayı esas yönünden incelememiş ve sadece ilana itiraz yetkisi bakımından değerlendirme yapmıştır. Dolayısıyla, EUIPO Temyiz Kurulu tarafından henüz incelenmemiş bir hususta, Genel Mahkeme’nin esasa ilişkin inceleme yapıp kararı değiştirmesi mümkün değildir.
EUIPO Temyiz Kurulu kararının yukarıda belirtilen gerekçeyle iptal edilmesinin sonucu, Kurul’un mahkeme kararını dikkate alarak vakayı yeni bir kararla sonuçlandırması olacaktır. Genel Mahkeme kararı 11 Aralık 2017 tarihinde verilmesine karşın, EUIPO Temyiz Kurulu, bu yazının hazırlandığı tarih itibarıyla başvuru hakkındaki incelemesini henüz sonuçlandırmamıştır.
Bu yazının birbirleriyle doğrudan bağlantısı olmayan konulardan bahsettiğim eklektik bir yazı oldu farkındayım. T-249/15 sayılı Genel Mahkeme kararını ilk okuduğumda, Yeni Şarkı akımı ve Salvador Allende’den de bahseden (kendisini anan) bir yazı yazmak, yayımı için de özellikle 11 Eylül tarihini beklemek istemiştim, bu yapabilmek 11 Eylül 2019 tarihine kısmet oldu. Umarım okurken keyif almışsınızdır ve de bir yorumunuz varsa duymaktan memnun olurum.
2018 FIFA Dünya Kupası’na sadece 2 gün kaldı! Dört yılda bir düzenlenen ve dünyanın en çok seyirci çeken, en önemli spor organizasyonlarından biri olan turnuva, 14 Haziran Perşembe günü ev sahibi Rusya ile Suudi Arabistan arasındaki açılış maçının saat 18:00’deki başlama vuruşu ile start alacak ve 15 Temmuz Pazar günü oynanacak final maçıyla sona erecek. Dolayısıyla, önümüzdeki bir ay boyunca futbol, gerek dünyada gerekse ülkemizde yoğun olarak konuşulan konuların başında gelecek. Maalesef Türkiye A Milli Futbol Takımı elemeleri geçemediği için bu dünya kupasında yer almayacak. Kupada milli takımımızı izleyemeyecek ve heyecanı daha üst düzeyde yaşayamayacak olmak üzücü olsa da, kendi adıma İtalya 1990’dan itibaren ilgiyle izlediğim Dünya Kupası’nı bu yıl da ekran başından büyük bir ilgi ve keyifle takip etmeye çalışacağım.
Yaklaşan gündem futbol ve dünya kupası olunca yazımızın da konusu tahmin ettiğiniz gibi futbolla bağlantılı olacak. Futbolla biraz ilgisi olup da WEMBLEY ismini duymayan yoktur sanırım. WEMBLEY, İngiltere’nin en büyük ve milli stadyumunun adı olup 90.000 kişilik kapasitesiyle Avrupa’nın Nou Camp’tan sonraki en büyük stadıdır. Pek çok ünlü konsere de ev sahipliği yapan çok amaçlı bir stadyum olan WEMBLEY, başkent Londra’nın Brent ilçesindeki Wembley isimli muhitte bulunmaktadır. Dolayısıyla, Wembley sadece ünlü stadyumun adı değil, aynı zamanda bu stadyumun bulunduğu Londra’daki bir muhitin/coğrafi alanın da adıdır.
Bu ön bilgilerin ardından konumuza gelelim. Yazıda aktaracağımız karar EUIPO Temyiz Kurulu’nun 16/01/2018 tarihli ve R 1415/2017-2 sayılı kararı. Kararda, WEMBLEY ibaresinin tanımlayıcı nitelikte olup olmadığı hususu değerlendiriliyor. Temyiz Kurulu kararına konu olan vakanın özeti şöyle:
10 Ekim 2016 tarihinde Wembley National Stadium Limited (başvuru sahibi) WEMBLEY kelime markasının tescili için EUIPO’ya başvuruda bulunur. Başvurunun eşya listesinde 9, 16, 18, 25, 28, 35, 39, 41 ve 43. sınıflarda yer alan oldukça çeşitli mal/hizmetler bulunmaktadır. Başvuruyu inceleyen uzman, başvurunun 41. sınıfa dâhil bazı hizmetler bakımından (özetle: eğitim hizmetleri, eğlence hizmetleri, spor ve kültür aktiviteleri, sporla ilgili etkinlikler, konferanslar, seminerler hakkında bilgi sağlama hizmetleri, spor, eğlence, kültür ve müzik etkinliklerinin düzenlenmesi, futbol akademisi hizmetleri, televizyon programları yapım hizmetleri, yarışma ve spor etkinliklerinin düzenlenmesi ve organizasyonu, antrenörlük, oyuncu gelişimi, vb. konularda kurslar düzenleme, ödül seremonileri, bahis hizmetleri, yayıncılık hizmetleri, vb.) tanımlayıcı nitelikte ve ayırt edicilikten yoksun olduğunu bildirir yazıyı başvuru sahibine gönderir. Başvuru sahibi, aksi yöndeki karşı görüş ve cevabını EUIPO’ya sunar. Ancak uzman görüşünü değiştirmez ve bahsi geçen hizmetler bakımından kısmi ret kararı verir. Kısmi ret kararında, ilgili tüketicilerin önemli bir bölümünün, en azından Londra’daki vatandaşların, kısmi redde konu hizmetlerin sadece bir futbol stadyumu değil, aynı zamanda Londra’da bir coğrafi yerin adına işaret eden Wembley’de sağlanacağını derhal düşünecekleri; dolayısıyla WEMBLEY ibaresinin ilgili hizmetlerin coğrafi kaynağı konusunda kesin ve direkt bilgi taşıdığı; ibarenin İngilizce konuşan halk tarafından anlaşılacağı, markanın hayal ürünü, metaforik veya sıra dışı olmadığı; markanın ayırt edicilik katacak başka herhangi bir unsur içermediği; ilgili tüketicilerin marka ve redde konu hizmetler arasında doğrudan ve spesifik bir ilişki kuracağı; başvuru sahibinin halkın büyük bölümünün WEMBLEY’i coğrafi bir lokasyon olarak değil, dünyaca ünlü WEMBLEY STADYUMU’na işaret edecek şekilde algılayacağı yönündeki argümanının ikna edici olmadığı, zira başvuru sahibinin bu hususu delillerle ispatlayamadığı; Ofis’in geçmiş kararlarının somut olay yönünden bağlayıcı olmadığı ve emsal teşkil etmeyeceği; başvuru sahibinin kullanım sonucu kazanılmış ayırt ediciliğe yönelik talebinin ise koşula bağlı olması nedeniyle kabul edilebilir olmadığı gerekçelerine yer verilmiş ve başvuru 41. sınıfa dahil çeşitli hizmetler bakımından tanımlayıcılık ve ayırt edicilikten yoksunluk gerekçeleriyle kısmen reddedilmiştir.
Başvuru sahibi bu karara karşı itiraz etmiştir.
Başvuru sahibinin itiraz gerekçeleri, iddia ve argümanları:
Başvuru sahibi İngiliz ulusal futbol stadyumu WEMBLEY’in sahibi ve işletmecisidir. Başvuru sahibi WEMBLEY’in kısmi ret kararına konu hizmetler bakımından ünlü veya bilinir olduğuna yönelik herhangi bir delil veya açıklama sunmamaktadır. Çünkü, (başvuru sahibine göre) WEMBLEY, kısmi ret kararına konu hizmetlerle ünlü değildir ve bu nedenle ret kararı yerinde değildir. Dolayısıyla, WEMBLEY ibaresi, redde konu hizmetlerin coğrafi kaynağını göstermemektedir. Bu bağlamda başvuru sahibi Wembley bölgesinin ekonomisinin ne ile ünlü olduğuna işaret eden Wikipedia çıktısını delil olarak sunmuştur. Bu bilgiye göre, Wembley bölgesinin, redde konu hizmetlerle ünlü olmadığı veya bu hizmetlerle ilişkilendirilebilir olmadığı açıktır. WEMBLEY markası başvuru sahibi tarafından, tüketicilere hizmetlerin WEMBLEY Natiaonal Stadium tarafından sağlandığına işaret edecek şekilde kullanılmakta olup tüketiciler de markayı bu şekilde, Wembley National Stadium Limited’den kaynaklanan, tanımlayıcı olmayan bir marka şeklinde algılayacaklardır. Marka ilgili hizmetler için tanımlayıcı olarak görülemez. Örneğin bir tüketici, antrenörlük hizmetleri sunan bir müesseseye giderek bir “WEMBLEY” istediğinde, marka, söz konusu hizmetleri doğrudan tanımladığından, hizmeti sunan ne istendiğini anlamayacaktır. Sadece bu hizmetlerin Brent ilçesinden kaynaklanabilecek olması, markanın tanımlayıcı olduğu anlamına gelmemektedir. İlaveten, tüketiciler ünlü kent simgelerinden oluşan markaları tanımak ve bunları belirli bir etkinlik, spor takımı veya organizasyon sahibi kuruluş ile ilişkilendirmek konusunda fazlasıyla tecrübelidir. “Wimbledon” veya “Le Mans” gibi tanınan markalar bu hususa birer örnektir. Son olarak, ünlü spor mekanlarının isimleri, her zaman ülke/bölge adıyla belirtilirler. İlaveten, bu mekânla ilişkili mal ve hizmetler, ancak o ülke/bölgeyi temsil eden tek bir kaynak tarafından sağlanır. Örneğin, sadece bir WIMBLEDON, OLD TRAFFORD ve WEMBLEY vardır ve WIMBLEDON ile OLD TRAFFORD isimleri AB Markası olarak tescil edilmiş durumdadır. Dolayısıyla, WEMBLEY ibaresi, söz konusu hizmetlerle ilgili olarak kullanıldığında, tüketiciler tarafından tanımlayıcı olarak değil, ayırt edici bir ibare olarak görülecektir, çünkü bu ibare sadece devlete ait / devlet kontrolündeki tek bir hizmet sağlayıcıya, yani Wembley National Stadium Limited’e işaret etmektedir. Yaygın kullanımı göz önüne alındığında, WEMBLEY ibaresinin, söz konusu mal ve hizmetlerle ilgili olarak kullanıldığında, gerekli minimum ayırt edicilik seviyesine erişmiş olduğu açıktır. Başvuru sahibi markayı kullanmakta o kadar başarılıdır ki, uzman hatalı olarak, ilgili hizmetler yönünden başvuru sahibi yerine ilgili coğrafi alanın ünlü olduğuna inanmıştır. Bu haliyle, marka açık şekilde ayırt edicidir ve ilgili tüketiciler tarafından sadece başvuru sahibine işaret eder şekilde görülecektir. Başvuru sahibinin kullanım sonucu kazanılmış ayırt ediciliğe ilişkin delil sunmaya yönelik açık talebine rağmen, kendisine böyle bir fırsat verilmemiştir. Dolayısıyla, bu fırsatın da sağlanması talep edilmektedir.
Temyiz Kurulu’nun tespit, değerlendirme ve gerekçeleri:
Temyiz Kurulu öncelikle, AB Marka Tüzüğünün 7(1)(c) maddesi hükmünün içeriğine, hükmün altında yatan kamu yararına ve söz konusu maddenin kapsamına giren işaretlere yönelik genel ilkelere (yerleşik yargı içtihatlarına atıfla) yer vermiştir.
Malların coğrafi kaynağını veya destinasyonunu ya da hizmetlerin icra edildiği/sunulduğu yeri göstermeye yarayan işaretlerin, özellikle coğrafi adların herkese açık kalmasında kamu yararı vardır. Şöyle ki, bu işaretler, ilgili mal veya hizmetlerin kalitesini veya diğer özelliklerini belirtebilir; ayrıca, çeşitli yollarla tüketici tercihlerini etkileyebilirler. Örneğin, mal veya hizmetleri bir yerle ilişkilendirmek olumlu bir tepkiye yol açabilir. (15/01/2015, T-197/13, MONACO, EU:T:2015:16, § 47)
Daha belirgin olarak, sadece halihazırda ünlü olan coğrafi lokasyonları işaret eden, veya mal ve hizmetler bakımından ünlü olan ve bu nedenle ilgili tüketiciler tarafından bu mal ve hizmetlerle ilişkilendirilen coğrafi adların marka olarak tescili mümkün değildir. İkinci olarak, mal ve hizmetlerin coğrafi kaynağını belirtmek amacıyla söz konusu ibareler herkesin kullanımına açık kalmalıdır. (15/01/2015, T-197/13, MONACO, EU:T:2015:16, § 48)
Ancak, ilke olarak AB Marka Tüzüğü’nin 7(1)(c) maddesi, halk tarafından bilinmeyen veya en azından coğrafi lokasyon olarak bilinmeyen, ya da işaret ettikleri yerin türü nedeniyle, ilgili tüketicilerin mal ve hizmetlerin o yerden kaynaklandığına inanmalarının muhtemel olmadığı coğrafi adların tesciline engel olmamaktadır. (15/01/2015, T-197/13, MONACO, EU:T:2015:16, § 49)
İlaveten, diğer tüm tanımlayıcı terimlerde olduğu gibi, uygulanması gereken test, coğrafi terimin mal ve hizmetlerin objektif özelliklerini tanımlayıp tanımlamadığıdır. Bir markanın tanımlayıcılığı, sadece ilgili mal veya hizmetler yönünden değil, aynı zamanda ilgili tüketici açısından da değerlendirilmelidir. (02/04/2008, T-181/07, Steadycontrol, EU:T:2008:86, § 38 ve 21/05/2008, T-329/06, E, EU:T:2008:161, § 23)
Kurul, redde konu 41. sınıfa dahil hizmetlerin hem ortalama tüketicilere hem de uzman tüketicilere hitap ettiğini ve uzman tüketicilerin dikkat düzeyinin ortalama tüketicilerin dikkat düzeyinden daha yüksek olduğunu belirtmiştir.
Başvuru konusu marka, “WEMBLEY” kelimesinden oluşmakta olup, bu ibare Londra’nın Brent ilçesinin bir parçasıdır. WEMBLEY ibaresi aynı zamanda İngiliz milli futbol stadyumunun adıdır. Söz konusu stadyum, daha büyük kapasiteyle ve çok amaçlı kullanıma uygun şekilde 2007 yılında yeniden inşa edilmiştir. WEMBLEY dünyanın en ünlü statlarından birisidir ve AB’deki pek çok tüketici tarafından Londra’daki stadyumun adı olarak bilineceği varsayılmaktadır.
Ancak, WEMBLEY’in sadece stadyuma işaret edecek şekilde anlaşılmayıp, aynı zamanda redde konu hizmetler yönünden Londra’nın Brent ilçesinde yer alan daha geniş bir coğrafi alanı işaret edecek şekilde anlaşılacağını gösterir bir delile veya Kurul tarafından tespit edilen bir göstergeye rastlanmamıştır. Statlar coğrafi lokasyonlar olmasına rağmen, bunların temelde herhangi bir mal veya hizmetin özelliklerini belirtebilmesi oldukça zordur. Bir coğrafi yer adının soyut olarak herhangi bir mal veya hizmetin coğrafi kaynağına işaret eder şekilde anlaşılıp anlaşılmayacağı aynı zamanda ilgili yerin özelliklerine bağlıdır. Yerin büyüklüğü arttıkça (örneğin bir bölge veya ülke), halkın ilgili yer adı ile mal veya hizmetler arasında bağlantı kurması daha kolay olacaktır. Bir cadde veya münferit bir bina/yapı genellikle bu şartı sağlamamaktadır. (kıyasen bkz. 22/01/2015, R 28/2014-5, NEUSCHWANSTEIN, § 18.; Genel Mahkemenin 05/07/2016 tarih, T-167/15, NEUSCHWANSTEIN, EU:T:2016:391 kararıyla onanmıştır) Kurul’un görüşüne göre, aynı durum bir ilçenin bir bölümü bakımından da geçerlidir.
Ayrıca, bir stadyumun ilgili tüketicilerce mal ve hizmetlerin coğrafi kaynağına işaret edecek şekilde algılanacağını farz etmek de güçtür. WEMBLEY’in ticari olarak tek bir hizmet sağlayıcı tarafından işletilen, belirli, tekil bir tesis olması hususu, coğrafi kaynak varsayımının önüne geçmektedir. Dolayısıyla, WEMBLEY ibaresi, hizmetlerin bu stadyumda sunulması halinde, bu hizmetlerin kaçınılmaz olarak ancak tek bir sağlayıcıdan gelmesinden ötürü herhangi bir hizmetin coğrafi kaynağını göstermeyecektir. (kıyasen bkz. 04/07/2012, R 60/2012-4, NÜRBURGRING DRIVING ACADEMY, § 16-17) Bu çerçevede, somut vakada Tüzüğün 7(1)(c) bendi uygulanabilir değildir.
Temyiz Kurulu, ayrıca Ofis’in önceki kararlarıyla bağlı olmamakla birlikte, başvuru sahibi tarafından Ofis’in verdiği önceki kararlara, örneğin TOTTENHAM ve WIMBLEDON markalarının 41. Sınıftaki hizmetler için tescile uygun bulunduğuna dair kararlara yapılan atfın, incelemeye konu vakayla ilgili olduğunu da belirtmiştir.
Karar uzmanı, markanın ayırt edicilikten yoksun olduğu sonucuna, esas olarak markanın tanımlayıcı niteliğinden ötürü ulaşmış olduğundan ve yukarıda ifade edildiği üzere marka, Tüzüğün 7(1)(c) bendinin uygulama alanına girmediğinden 7(1)(b) bendi kapsamındaki ret kararının da kaldırılması gerekmiştir.
Açıklanan gerekçelerle Temyiz Kurulu itirazın kabulüne ve kısmi ret kararının iptaline karar vermiştir.
Temyiz Kurulu’nun bu kararı almasında WEMBLEY’in ünlü stadyumun adı olarak bilinirliğinin, Londra’nın Brent ilçesindeki bir muhit olarak bilinirliğinin çok ötesinde olması ve tüketicilerin, kısmi redde konu hizmetlerle ilgili olarak bu ibareyi gördüklerinde, söz konusu hizmetlerin söz konusu coğrafi alandan kaynaklandığını düşünmelerinin olası olmaması yönündeki değerlendirmenin etkili olduğu söylenebilir. Ayrıca, karar içeriğinde daha önce IPR Gezgininde paylaşılmış ve tartışılmış olan NEUSCHWANSTEIN kararına da atıf yapıldığına dikkat çekelim.
WEMBLEY marka olarak tescile giderken, futbolseverlere de yaklaşan Dünya Kupası’nın keyfini çıkarmak düşsün diyerek yazımıza burada noktayı koyalım. (not: Messi’li Arjantinspor 🙂 )
Toplumsal ya da siyasi gelişmeler
bağlamında yeni ortaya çıkan veya yeni ortaya çıkmamış olmamakla birlikte salt
sözlük anlamından farklı bir bağlamda kullanılmaya başlanması nedeniyle yeni anlamlar
kazanan bazı kavram, isim, simge veya adlandırmalar zaman zaman marka tescil
başvurularına konu olabilmektedir. Türkiye’de de örneklerine pek çok kez rastladığımız
bu tarz başvuruların yapılmasının başlıca amacı kamuoyunun, medyanın sıcak gündeminde
olan böylesi kavramların yakaladığı popülarite rüzgarının, ticari bir avantaja
dönüştürülmesidir. Zira, fazlasıyla gündemde olan böylesi adlandırmalar için
fazladan reklam yapılmasına ihtiyaç kalmayacak, ticari ürün ve hizmetlerde bu
adlandırmalar tüketicinin dikkatini kolaylıkla çekecektir.
Bu duruma güncel örneklerden
birisi de “Brexit” kelimesidir. Son dönemde dünya siyasi gündeminin önemli
başlıklarından birisi durumunda olan Brexit süreci herkesin malumudur. Hemen
hergün yazılı ve görsel medyada kendine yer bulan, önemli politik, ekonomik
sonuçlar doğuracak bu süreci ifade eden “brexit” kelimesi de çeşitli ülkelerde marka
tescil başvurularına konu edilmiştir. Bu yazımızın konusunu oluşturan vaka ise AB
Fikri Mülkiyet Ofisine (EUIPO) yapılan bir marka tescil başvurusuyla ilgilidir.
6 Eylül 2016 tarihinde Birleşik Krallık merkezli Brexit Drinks Ltd şirketi (başvuru sahibi) aşağıdaki figüratif markanın AB ülkelerinde tescili amacıyla EUIPO’ya başvuruda bulunmuştur:
Başvurunun tescil edilmek
istendiği mallar şunlardır:
Sınıf 32: Kafein içeren enerji
içecekleri; bira.
Başvuruyu inceleyen uzman,
başvuruyu ayırt edici nitelikten yoksunluk ve kamu düzenine / genel ahlaka aykırılık
gerekçeleriyle reddetmiştir. Kararda kamu düzenine aykırılık gerekçeli tescil
engelinin varlığı için başvurunun mutlaka yasadışı veya saldırgan olmasının
şart olmadığı; başvuru konusu işaret üzerinde “tekel hakkı” elde edilmesinin yasadışı
veya saldırgan olarak algılanmasının da yeterli olduğundan bahisle başvuru
konusu ifadenin, orijinal kullanım amacı yerine AB markası olarak bira ve
enerji içeceği gibi malların ticari kaynağını belirtmek için tescil edilmesi
halinde, AB vatandaşlarının derinden rencide olacağı, “brexit” kelimesinin
tescilinin, AB tarihinde son derece önemli bir süreci işaret eden bu terimin
ağırlığını, önemini baltalayabileceği gerekçesine yer verilmiştir. Diğer
yandan, ayırt edicilikten yoksunluk gerekçeli tescil engeliyle ilgili olarak; “brexit”
kelimesinin küresel medyada ve sosyal ağ sitelerinde sıklıkla kullanılması
nedeniyle, başvuru konusu işaretin sadece ifade ettiği kavrama karşılık gelecek
şekilde, yani Birleşik Krallık’ın AB’den çekilmesini ifade eden bir söz olarak
algılanacağı, ticari kaynak belirten bir işaret olarak algılanamayacağı; “brexit”
kelimesinin bazı İngilizce sözlüklerde dahi bu anlama karşılık gelecek şekilde
yer aldığı; markadaki figüratif unsurların da Birleşik Krallık bayrağına
gönderme yaptığı ve işaretin bütününe herhangi bir ayırt edicilik katmadığı gerekçelerine
yer verilmiştir.
Başvuru sahibi bu karara itiraz
etmiştir. EUIPO Temyiz Kurulunca verilen 8 Kasım 2017 tarihli ara kararda,
dosyanın Büyük Temyiz Kuruluna (Grand Board) havale edilmesine karar
verilmiştir. Dosyanın Büyük Temyiz Kuruluna taşınmasının gerekçesi ise; benzer
bir olayda daha önce EUIPO 2. Temyiz Kurulu’nun “brexit” kelime markasının
ayırt edicilikten yoksunluk ve kamu düzenine aykırılık gerekçeleriyle reddinin yerinde
olmadığı yönünde kararının bulunması (28/06/2017, R 2244/2016, BREXIT) ve farklı
ulusal tescil makamlarının aynı kelimenin tescil edilebilirliği konusunda birbirinden
farklı sonuçlara ulaşmış olmasıdır.
İlgili mevzuat hükümleri uyarınca
ara karar EUIPO Resmi Bülteninde ilan edilmiş ve iki aylık yasal süre içinde EUIPO’ya
herhangi bir görüş gelmemiştir.
Dosyanın kendisine havale
edilmesi üzerine itirazı inceleyen EUIPO Büyük Temyiz Kurulu 30 Ocak 2019
tarihinde vermiş olduğu kararında (R 958/2017-G) özetle, aşağıdaki tespit ve değerlendirmelerde
bulunmuştur:
Brexit, “Britain” ve “exit” kelimelerinden
oluşturulmuş bir kısa ad / kısaltma olup, Birleşik Krallığın AB’den çekilmesini
ifade etmektedir. 23 Haziran 2016 tarihli referandumla Birleşik Krallık seçmeni
AB’den ayrılma yönünde oy kullanmıştır. 6 Eylül 2016 tarihinde ise inceleme
konusu marka başvurusu yapılmıştır.
Referandumun ardından önemli siyasi gelişmeler yaşanmıştır:
Birleşik Krallık tarafında, hükümeti AB Anlaşması’nın 50. maddesini çalıştırmış;
AB’den ayrılma süreci için yeni bir hükümet birimi / bakanlık kurmuş, bu bakanlığın
başına David Davis’i getirmiştir. Birleşik Krallık ile AB arasındaki resmi
müzakereler Haziran 2017’de başlamıştır. Bay Davis’den basında “Brexit Bakanı”
olarak bahsedildiği herkesçe bilinmektedir. Avrupa Birliği tarafında ise, 27
Temmuz 2016’da, Michel Barnier Avrupa Komisyonu Başmüzakerecisi olarak
görevlendirilmiştir. Bu görevin ardından Bay Barnier ise popüler olarak “Brexit
Komiseri” olarak anılmaktadır. Süreç içinde Brexit kelimesi etrafında diğer
bazı tabirler de ortaya çıkmıştır. (örn. Soft Brexit, Hard Brexit, Brexiteers)
Oxford, Collins ve Cambridge sözlüklerinde “brexit”
kelimesi “isim” (noun) olarak yer almakta ve sözlüklerde kelimenin anlamı “Birleşik Krallık’ın Avrupa Birliği’nden çekilmesi”
olarak belirtilmektedir. Oxford Sözlüğü, kelimenin muhtemel kökeni olarak,
Yunanistan’ın 2012 de Eurozone bölgesinden muhtemel çıkışını ifade eden “Grexit”
terimini göstermektedir. Gelinen noktada Birleşik Krallık Hükümeti ve AB
otoriteleri arasında devam eden zorlu müzakere sürecinde, ilgili terim,
başvuruyla ilgili ilk ret bildiriminin yapıldığı tarihtekinden daha da yaygın
olarak kullanılmaktadır. Brexit kelimesinin Oxford Sözlüğüne girdiği tarihten
bağımsız olarak, ilgili terim, başvuru tarihinden önce halihazırda varolmuş
durumdadır.
Belirtilen sözlük anlamları ve terimin bu anlam dâhilinde
kullanımının yaygınlaşması karşısında, başvuru sahibinin “brexit” kelimesinin “brex”
ve “it” şeklinde iki kısım olarak ve “brex”, “break” kelimesinden türetilmiş
bir yeni sözcük şeklinde, “birşeyi kırmak”, örneğin bir içeceği içtikten sonra kutusunu
parçalamak biçiminde algılanacağı yönündeki iddiası yerinde görülmemiştir.
İngilizcede var olan “Brexit” tabiri AB
genelinde tüm dillerde kullanıldığından, ilgili tüketici kesiminin, AB’deki tüm
tüketicileri içerdiği ve somut olayda içeceklerin günlük kullanıma yönelik,
ortalama tüketicilere hitap eden mallar olmasından ötürü, tüketicilerin dikkat
düzeyinin ortalama ila ortalamanın altında olacağı belirtilmiştir.
Somut olayda karar uzmanı, 32. sınıftaki mallarda
kullanılacak “brexit” markasının, ortalama AB tüketicilerinin, bilhassa
referanduma katılmış ve Birleşik Krallık’ın AB’de kalması yönünde oy kullanmış
(%48,1 ile oyların önemli bir kısmını teşkil etmektedir) tüketicilerin
hassasiyetlerini yaralayacağını belirtmiş ve bu nedenle “Brexit” kelimesinin
tescilinin, AB tarihindeki son derece önemli bir süreci işaret eden bu terimin
ağırlığını baltalama girişimi olduğu görüşünü benimsemiştir. Bu tespitler şu üç
soruyu ortaya çıkarmaktadır: (1) Brexit yasadışı mıdır? (2) Brexit’i
desteklemek yasadışı veya ağır şekilde kırıcı mıdır? (3) Brexit kelimesi, izole
olarak, böyle bir fikri ifade etmekte midir? Bu üç sorunun tümünün yanıtı
olumsuzdur.
Brexit terimi, tümüyle Lizbon Anlaşması ve
Birleşik Krallık anayasal çerçevesine uygun olarak alınmış, egemen bir politik
kararı ifade etmektedir. Herhangi bir manevi çağrışımı yoktur. Halk arasında “brexit”
olarak ifade edilen karar tümüyle yasaldır. Birleşik Krallık’taki halkın bir
bölümünün referandum sonucundan ve siyasi sürecin istenmeyen sonuçlarından
dolayı üzgün olması, demokratik şekilde alınmış böylesi tartışmalı kararların
doğal bir sonucudur. Bir siyasi gelişmeden dolayı üzgün olunması “hakaret” (offence)
teşkil etmemektedir. Sadece halkın bir bölümünün bu fikri sevmemesinden ötürü, “brexit”
kelimesinin manevi açıdan aykırı, rahatsız edici olduğu söylenemez. Brexit yasal
olarak alınmış, egemen siyasi bir kararı belirtmekte olup, kelimenin olumsuz bir
ahlaki / manevi çağrışımı bulunmamaktadır. Kelime provokasyon veya suça teşvik
ya da karışıklık oluşturmamaktadır. Diğer yandan bu kelime bir terör, baskı ya
da herhangi bir ayrımcılık sembolü değildir. Toplumsal huzursuzlukla eş anlamlı
değildir. Brexit bir nefret, cinsiyet ayrımcılığı, ırkçılık ya da benzeri türden
bir simge, deyiş değildir. İbare müstehcenlik de içermemektedir. Brexit
kelimesi tek başına bir fikri ifade etmemektedir. Sadece halen devam eden bir
siyasi süreci işaret etmektedir. İnceleme konusu olay bakımından Brexit’in bu
haliyle pozitif veya negatif bir fikir teşkil ettiğini söylemek salt bir
varsayımdan ibaret olacaktır. Bu çerçevede, “brexit” kelimesi, başlı başına
veya başvuru konusu mallar için bir ticari marka olarak kullanılması halinde,
genel ahlaka aykırı olmayacaktır. Bu nedenle kamu düzeni ve genel ahlaka
aykırılık gerekçesi yönünden verilen ret kararı yerinde görülmemiştir.
Devamında Büyük
Temyiz Kurulu, ayırt edici nitelikten yoksunluk gerekçesiyle verilen ret kararı
yönünden itiraz incelemesine devam etmiştir. Bu kapsamda ayırt edicilik
değerlendirmesine ilişkin yerleşik içtihatlara atıf yapıldıktan sonra, kararda
yer verilen başlıca tespit ve değerlendirmeler şöyledir:
Başvuru sahibi, başvurunun yapıldığı tarihte “brexit”
kelimesinin yeni bir kelime (neologism) olduğunu, tüketicilerin bu kelimeden
uzun süredir haber olmadığını ileri sürmekteyse de, Kurul tüketicilerin ilgili
tarihte “Brexit” kelimesini, tarihsel ve siyasi bir süreçle ilgili bir olayı
işaret eden anlamı dâhilinde bildikleri görüşündedir. Bu kelimeyle birlikte
Birleşik Krallık bayrağını andıran figüratif unsurun bileşiminden oluşan marka,
içecek kutuları ve şişeleri üzerinde görüldüğünde, tüketiciler tarafından
sadece ilgili olaya işaret eder biçimde algılanacak olup, malların belirli bir
sınai veya ticari kaynaktan geldiği yönünde algılanması mümkün olmayacaktır.
Ticari olmayan bağlamda (örneğin politik,
tarihi, vb.) çok yoğun şekilde kullanılmakta olan bir işaret, ister istemez
halk tarafından o bağlamla ilişkilendirilecek olup, ancak tüketicilerin o
işarete ticari bağlamda yeterince maruz kalmaları halinde markasal ayırt
edicilik kazanabilecektir.
Başvuru konusu marka, bazı figüratif unsurlar
içermesine rağmen, malların ticari kaynağını gösteren bir işaret olarak
görülmeyecektir. Kelime ve şekil unsurlarını birlikte içeren markalarda, kelime
unsurunun kural olarak şekil unsurundan daha belirleyici olduğu; zira ortalama
tüketicilerin şekil unsurunu tarif etmektense kelimeyi zikretmek suretiyle mallara
veya hizmetlere kolaylıkla işaret edeceği kabul edilmektedir. Başvuru konusu
işarette yer alan renk, yazım biçimi (büyük harf-küçük harf kullanımı),
stilizasyon (Birleşik Krallık bayrağını akla getiren arka zemin) gibi figüratif
unsurlar markayı ayırt edici hale getirmek için yeterince dikkat çekici
değildir.
Başvuru sahibinin iddialarının aksine,
işaretteki figüratif unsurlar ilgili tüketicilerin dikkatini, kelime unsuru ile
verilen ayırt edici olmayan mesajdan uzaklaştırmamaktadır.
Bu tespit ve değerlendirmeler
çerçevesinde, Büyük Temyiz Kurulu işaretin ayırt edici nitelikte olmadığı
sonucuna ulaşmış ve bu gerekçeye dayalı ret kararını yerinde bulmuştur.
Başvuru sahibinin diğer ülkelerde
verilen kararlara yönelik argümanlarına yönelik olarak ise Büyük Temyiz Kurulu;
Alman Marka Ofisinin “brexit” ibaresini 36. sınıfta yer alan hizmetler için
ayırt edici nitelikte yoksun ve tanımlayıcı bulduğunu; Estonya Marka Ofisi’nin 16,
35 ve 41. sınıfları içeren; Japon Marka Ofisi’nin ise 9, 16, 28, 35, 41, 42,
45. sınıfları içeren “brexit” ibareli başvurular hakkında benzer kararlar
verdiğini belirtmiştir. Ayrıca, iki önemli İngilizce konuşulan hukuk sisteminde
de aynı yönde karar verildiğine dikkat çekmiştir. Bu kapsamda Büyük Temyiz
Kurulu, “brexit” ibareli, 25 ve 33. sınıflardaki malları içeren iki başvurunun
ABD Patent ve Marka Ofisi (USPTO) tarafından reddedilmiş olduğunu; Birleşik Krallık
’ta ise “brexit” ibareli başvurunun 32. sınıftaki mallar için reddine ilişkin
karara yapılan itirazın reddedildiğini ve ret kararının onandığını ifade
etmiştir. Bu bağlamda, diğer ülkelerde verilen kararların, başvuru sahibinin
iddiasının aksine, mevcut başvurunun reddine yönelik kararı destekler mahiyette
olduğu belirtilmiştir.
Sonuç olarak, EUIPO Büyük Temyiz
Kurulu, başvurunun kamu düzeni veya genel ahlaka aykırılık gerekçesiyle reddini
yerinde bulmamakla birlikte, ayırt edici nitelikten yoksunluk gerekçesiyle
verilen ret kararını yerinde bulmuş ve başvuru sahibinin itirazının reddine
karar vermiştir.
Birleşik Krallık Avrupa
Birliğinden resmi olarak çıktıktan sonra, sınai ve fikri hakların ne şekilde
etkileneceği “Brexit” süreci kapsamında halen tartışılırken, görünen o ki ulusal
/ bölgesel tescil otoriteleri de zaman zaman “brexit” ibareli marka tescil başvurularıyla
muhatap olarak süreçten payına düşeni almakta ve kendi hukuk sistemleri
kapsamında değerlendirmelerini yapmaktadır.
6769 sayılı Sınai Mülkiyet
Kanunu’nun (SMK) 6(5) maddesi, tanınmış markaların belirli koşullar dâhilinde, markanın
tanınmışlığa sahip olduğu mallardan farklı türdeki mal veya hizmetler için de
korunmasına imkân tanıyan bir yasal düzenlemedir ve bu düzenleme içerik
itibarıyla AB Marka Tüzüğü (EUTMR)’nün 8(5) maddesiyle çok büyük benzerlik
göstermektedir. Diğer bir ifadeyle, ilgili kanun maddesi, aynı konuya ilişkin
AB düzenlemesi mehaz alınarak hazırlanmış desek herhalde yanlış olmaz.
Bugünkü yazımızın konusu tanınmış
markalara diğer markalardan daha geniş çaplı bir koruma sağlanmasına imkân
tanıyan bu yasal düzenlemenin uygulamasına ilişkin olacak. Süreç içinde AB
Adalet Divanı’na iki kere giden, dolayısıyla iki Adalet Divanı kararı ve
toplamda üç ayrı EUIPO Temyiz Kurulu kararıyla neticelenen bu uyuşmazlık,
konunun bilhassa ispata yönelik deliller bakımından olmak üzere farklı
yönleriyle ele alınması bakımından kanaatimce önemli bir karar.
Yazının başlığını görünce,
Coca-Cola ve Master markasının ne gibi bir benzerliği olabilir diyebilirsiniz.
Ancak, yazıyı okuyunca bu soru yanıt bulacaktır diye tahmin ediyorum.
Olay şu şekilde cereyan ediyor;
10 Mayıs 2010 tarihinde Suriye’de
yerleşik Modern Industrial & Trading Invesment firması (MITICO), AB Fikri
Mülkiyet Ofisi EUIPO’ya aşağıdaki markanın tescili için başvuruda bulunur:
Başvuru kapsamında 29, 30 ve 32.
sınıflarda yer alan çeşitli gıda ürünleri, su, maden suyu, meyve suları ve
diğer alkolsüz içecekler gibi çeşitli mallar bulunmaktadır.
Başvurunun ilan edilmesi üzerine,
Coca-Cola firması, karıştırılma ihtimali ve tanınmışlık gerekçelerine dayalı
olarak itirazda bulunur. İtirazına dayanak olarak aşağıda görsellerine yer
verilen AB nezdinde tescilli markalarını gösterir:
Coca-Cola, itiraz sürecinde, markasından
haksız yarar sağlanabileceğini göstermek maksadıyla, MITICO’nun, Master
markasını ticari olarak ve www.mastercola.com
internet sitesinde, Coca-Cola markasını andıracak biçimde kullandığını öne
sürer ve buna ilişkin bazı delilleri dosyaya sunar:
EUIPO İtirazlar Birimi ve devamında
EUIPO Temyiz Kurulu itirazı reddeder. Temyiz Kurulu kararında, markaların
benzer olmadığı ve bu nedenle markalar arasında karıştırılma ihtimali
bulunmadığı gerekçesine yer verir. Temyiz Kurulu, Coca-Cola markasının
tanınmışlığını kabul etmekle birlikte, markaların benzer olmaması nedeniyle,
tüketicilerin markalar arasında bağlantı kurmayacağı sonucuna ulaşır. Ayrıca,
haksız yarar sağlamaya ilişkin olarak, Coca-Cola tarafından sunulan kanıtların
başvuru konusu markaya ilişkin olmaması nedeniyle bunları olayla alakalı görmez
ve bu delillere itibar etmez.
Coca-Cola, Temyiz Kurulu kararına
karşı dava açar. Davada Coca-Cola, Temyiz Kurulu’nun 8(5) maddesine ilişkin
değerlendirmesinin hukuka aykırı olduğu gerekçesine dayanır. Bu hususla ilgili
olarak, başvuru sahibinin Coca-Cola markasının tanınmışlığından haksız yarar
sağlamaya yönelik niyetini göstermek amacıyla, Master markasının ticari
kullanıma ilişkin olarak sundukları delillere EUIPO tarafından itibar
edilmediğini öne sürer. Kararın karıştırılma ihtimaline yönelik kısmını ise dava
konusu yapmaz.
Davayı gören AB Adalet Divanı
Genel Mahkemesi, 11 Aralık 2014 tarih ve T-480/12 sayılı kararında özetle
aşağıdaki tespit ve değerlendirmelerde bulunur:
Markalar arasında görsel benzerlik unsurları
mevcuttur. Bu, sadece markaların ilk harfleri olan C ve M harflerinin, bir imza
tarzında, kuyruklu olarak yazılmış olmasından değil, ayrıca ticari hayatta
yaygın olarak kullanılmayan bir yazım fontunun (Spenserian script) da ortak
olarak kullanılmış olmasından kaynaklanmaktadır.
Benzerlik düzeyi düşük olmasına rağmen bu
benzerlik, tüketicilerin markalar arasında bağlantı kurması için yeterlidir. Bu
nedenle, EUIPO’nun 8(5) maddesinde sayılan diğer koşullar bakımından bir
inceleme yapması gerekirdi.
EUIPO, 8(5) maddesi kapsamındaki itirazla ilgili
olarak, Coca-Cola tarafından sunulan belgeleri dikkate almayarak hata
yapmıştır.
Bu hususlar çerçevesinde Adalet
Divanı, EUIPO Temyiz Kurulu kararının iptaline karar verir ve mahkeme kararı
ekseninde Temyiz Kurulu itirazı tekrar inceler ve yeni bir karar verir. Ancak,
karar yine itirazın reddi yönündedir. Temyiz Kurulu kararında bu defa aşağıdaki
gerekçelere dayanır:
Coca-Cola tarafından sunulan delillerin
hiçbirisi AB’ye ilişkin değildir. Şöyle ki, Master Cola markalı ürünler Suriye
ve Orta Doğu ülkelerinde satılmaktadır. Başvuru sahibi firmanın web sitesinde
AB pazarına yönelik herhangi bir bilgi mevcut değildir. Ürünlerin, web sitesi
üzerinden sipariş edilerek AB’ye gönderilebileceğine dair bir emare de yoktur.
Sadece AB markası başvurusu yapılmış olması,
başvuru sahibinin markayı Avrupa’da da aynı şekilde kullanacağına işaret etmez.
Coca-Cola firması, Temyiz
Kurulu’nun bu kararına karşı da dava açar. Coca-Cola davada, EUIPO’nun, sunulan
delillerin olayla bağıntısını dikkate almamakla hatalı bir değerlendirme yapmış
olduğunu ve EUIPO’nun mahkeme kararına uymadığını veya kararı doğru şekilde
uygulamadığını ileri sürer.
Davayı gören AB Adalet Divanı
Genel Mahkemesi, 7 Aralık 2017 tarih ve T-61/16 sayılı kararında özetle
aşağıdaki tespit ve değerlendirmelerde bulunur:
Mahkeme kararına uyulmadığı iddiası haklı
değildir.
EUIPO’nun, Master markasının AB dışındaki ticari
kullanımını, işaretin gelecekte AB’deki kullanımının Coca-Cola markasından
haksız yarar sağlama riski bulunup bulunmadığını belirlemek açısından dikkate
alması gerekir.
İlke olarak, bir AB marka tescil başvurusundan
hareketle, başvuru sahibinin mallarını AB pazarına sürme niyetinde olduğu,
mantıksal olarak çıkarılabilir.
Markanın AB dışındaki kullanım biçimi, Coca-Cola
markasından AB’de haksız yarar sağlanabileceği riskine işaret edebilir. Zira
MITICO, AB’deki muhtemel ticari niyetlerinin Suriye ve Orta Doğu’dakinden
farklı olacağına dair bir delil sunmamıştır.
EUIPO, Master markasının, AB dışındaki ticari
kullanımına dair delillere yönelik değerlendirmesinde, Coca-Cola markasının
AB’de haksız yarar sağlanması riski bulunduğu sonucuna ulaştırabilecek
mantıksal çıkarımları ve ihtimal analizlerini göz ardı etmekle hata yapmıştır.
Sonuç olarak, AB Adalet Divanı
Genel Mahkemesi, Temyiz Kurulu’nun ikinci kararının da iptaline karar verir ve
dosya üçüncü defa Temyiz Kurulu’nun önüne gelir.
Buraya kadar aktarılanlardan, AB
Adalet Divanı’nın EUIPO Temyiz Kurulu kararlarının hukuka uygunluğunu
incelediği, ancak Temyiz Kurulu’nun tam bir inceleme ve değerlendirme yapmadığı
bir konuda kendisi esastan inceleme yaparak ve uyuşmazlığı kendisi
sonlandıracak şekilde nihai bir karar vermediği anlaşılmaktadır. Bu yönüyle,
EUIPO Temyiz Kurulu kararlarının iptali istemiyle açılan davalarda AB yargı
süreci ve işleyişinin, ülkemizde TÜRKPATENT YİDK kararlarının iptali talebiyle
açılan davalardan bazı farklılıklar gösterdiği söylenebilir. Ancak, yazımızın konusu
bu olmadığından, belirtilen hususlara sadece bir parantez açmak maksadıyla
değinmekle yetinelim.
Olaya dönecek olursak, AB Adalet
Divanı Genel Mahkemesi’nin bozma kararı doğrultusunda, EUIPO Temyiz Kurulu,
yakın bir zaman önce, 4 Ekim 2018 tarihinde uyuşmazlık hakkında üçüncü kez
karar vermiştir. (R/ 693/2018-5 sayılı karar)
Kararda, ilk olarak olayın safahatı
özetlendikten sonra, markalar arasında bağlantı bulunduğunun Mahkemece hâlihazırda
teyit edilmiş olması ve itiraz gerekçesi markaların tanınmışlığı konusunda da
bir çekişme bulunmaması nedeniyle, Temyiz Kurulu tarafından değerlendirilecek
tek koşulun, başvuru konusu markanın, önceki markanın tanınmışlığından haksız
yarar sağlama veya ayırt edici karakterine ya da ününe zarar verme riski
bulunduğu hususunun itiraz sahibince ispatlanıp ispatlanamadığı olduğu
belirtilmiştir.
Yerleşik
içtihatlara göre, önceki markanın sahibi fiili ve mevcut zararı göstermek
zorunda olmasa da, gelecekte böyle bir zararın meydana gelebileceğine dair
ciddi risk bulunduğunu kanıtlamak zorundadır. Tanınmış markadan haksız yarar
sağlanması riski bulunduğuna, sadece farazi (tahmine, varsayıma dayalı) olmamak
koşuluyla, olasılık analizinden doğan mantıksal çıkarımlara dayalı olarak,
ilgili ticari sektörün yaygın pratikleri ve olayın diğer özellikleri göz önüne
alınmak suretiyle karar verilebilir.
Genel Mahkeme
kararında da ortaya konduğu üzere, marka hukukundaki ülkesellik prensibi, AB başvurusuna
konu markanın AB dışındaki ticari kullanımına dair delil sunulması; gelecekte
AB’de gerçekleşebilecek muhtemelen kullanımın önceki markanın tanınmışlığından haksız
yarar sağlama riski bulunduğunu ortaya koymak için yapılacak mantıksal çıkarıma
dayanak teşkil etmesine herhangi bir biçimde engel olmamaktadır. Aslında,
dünyanın herhangi bir yerindeki fiili kullanıma dair deliller, aynı markanın AB’de
gerçekleşmesi muhtemel kullanıma yönelik bir gösterge olabilir ve haksız yarar
sağlanması riski bulunduğuna karar vermede yardımcı olabilir. (07/12/2017,
T-61/16, EU:T:2017:877, § 94)
Bu bağlamda, www.mastercola.com internet sitesinin
statik olmadığına ve örneğin, bir veya daha fazla AB resmi dilinin site içeriğine
eklenmesi suretiyle sitenin AB tüketicilerini de hedefleyecek şekilde
değiştirilebileceği belirtilmelidir.
İspat yükü açısından, başvuru
sahibinin AB’deki ticari niyetinin farklı olacağını kanıtlaması, itiraz
sahibinin AB’deki muhtemel ticari niyetinin, AB dışındaki fiili ticari
pratiğiyle benzer olacağını kanıtlamasından daha kolay olacaktır. Ancak,
başvuru sahibi, AB’deki muhtemel ticari niyetlerinin, üçüncü ülkelerdekinden
farklı olacağına dair herhangi bir özel bilgi sunmamıştır. Dolayısıyla, Kurul, Genel Mahkeme tarafından
belirtildiği üzere, gelecekte AB’de haksız yararlanmasına dair “farazi olmayan”
risk bulunduğu sonucuna ulaşabilmek için “Master” markasının mevcut kullanım
biçiminin dikkate alınmasının uygun olduğu kanaatine varmıştır. Bu, somut
olayda olduğu gibi, fiili kullanım delillerine konu markanın, başvurusu yapılan
markanın kabul edilebilir bir varyasyonu olması halinde de geçerlidir.
Markanın tanınmışlığından haksız
yarar sağlanması koşulunda, tanınmış markadan bir imaj transferi söz konusu
olduğundan, öncelik tanınmış markanın sahip olduğu imajın ortaya konulması
gerekmektedir. Bu hususlarla ilgili
olarak Temyiz Kurulu, Coca-Cola tarafından dosya kapsamında sunulmuş olan
deliller arasında, markanın imajını ortaya koyan bilgi ve belgelere de
kararında atıf yapmıştır.
Bu çerçevede, yukarıda belirtilen
hususlar, sunulan deliller ve Genel Mahkeme’nin uyuşmazlığa ilişkin yol
gösterici tespit ve değerlendirmeleri ışığında Temyiz Kurulu, başvuru konusu
markanın, Coca-Cola markasının alkolsüz içecekler sektöründeki öne çıkan
konumu, ciddi yatırımlar, pazarlama çabaları ve dünya çapında pazardaki uzun
süreli varlığı sonucu elde ettiği bilinirlikten haksız yarar sağlama riski
bulunduğu sonucuna ulaşmıştır. Dolayısıyla, AB Marka Tüzüğü 8(5) maddesi
kapsamındaki itiraz haklı bulunmuş ve başvuru konusu markanın reddine karar
verilmiştir.
Suriyeli firmanın Suriye’deki iç savaş patlak vermeden önce AB’de yaptığı marka başvurusuna yapılan itirazla başlayan hukuki süreç, aradan geçen 8 yıldan uzun sürenin ardından ancak neticelenmiş görünüyor.
Kanaatimce, uyuşmazlıkta Genel
Mahkemenin tanınmış markadan haksız yarar sağlanması riski bulunduğu hususunun
ispatına ilişkin deliller hakkındaki değerlendirmeleri oldukça önemli ve
dikkate değer nitelikte. Muhtemeldir ki, Mahkeme kararındaki önemli yorum ve değerlendirmeler,
EUIPO’nun tanınmış markalara ilişkin uygulama kılavuzlarının güncel
versiyonlarında kendine yer bulacaktır ve bundan sonra, EUIPO nezdindeki benzer
uyuşmazlıklarda da Genel Mahkeme’nin Master / Coca-Cola kararına sıklıkla
atıflar yapılacaktır.
